Steeds als ik tegen mijn oma zei dat ik in New York ga
wonen, zei zij altijd iets in de trant van 'ach, tuurlijk niet' of 'veulste
ver!', sorry oma ik ga toch, maar dan naar Engeland! Ik laat Wognum achter me
en trek de wijde wereld in. Al is Engeland niet zo heel ver, het is een begin :)
Ik had altijd al een obsessie met Engeland en nadat ik 3
jaar geleden in Londen ben geweest, is dat alleen maar erger geworden. Toen ik
hoorde dat ik in Engeland kon studeren, wist ik gewoon dat dat was waar ik het
tweede semester van het derde jaar door zou brengen. Na een lastige Engelse toets
gemaakt te hebben, motivatiebrieven te schrijven, heel veel wachten en duizend
formulieren invullen, is het eindelijk zo ver. Ik ga vanaf 27 januari in mijn
ontzettend luxe (not) kamer in Oxford wonen!
In dit eerste blogberichtje wil ik ook nog even mijn excuses
aanbieden aan de mensen om mij heen die ongeveer vanaf oktober niets anders
hebben gehoord dan 'Ik wil nu al naar Oxford', 'Wist je dat daar scènes uit
Harry Potter zijn opgenomen?', 'Londen is maar één uur met de trein!!' enz enz.
Ik was (en ben) een beetje geobsedeerd en veel te enthousiast.
Ik probeerde er écht niet steeds over te beginnen, maar
Oxford is het afgelopen jaar de rode draad in mijn hersenen geweest. Als ik
ergens brood zag in een winkel, vroeg ik mij metéén af of ze lekker brood in
Oxford hebben. Of als ik thee ging zetten, bedacht ik me dat ik in Engeland
heel veel thee ga drinken. En als ik
moest leren voor een tentamen, dacht ik eraan dat ik in Oxford alles in het Engels
moest doen. Dus dat is de reden waarom ik er altijd over praatte, ik dacht
gewoon echt nergens anders aan.
En stiekem had ik ook een aftel-app gedownload in november,
waarmee ik precies kon bijhouden hoeveel nachtjes ik nog moest slapen en
waardoor ik er dus ook steeds aan herinnerd werd (NOG MAAR 63 DAGEN, OMG HET
IS AL BIJNA…).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten