It's so awesome, i'm gonna die!

Hello everybody! Ik zit hier nu sinds dinsdag, dus het is tijd voor een update. Oxford is geweldig, echt geweldig. De dagen zijn helemaal vol gepland en ik heb elke minuut van de dag wel iets te doen. 

Dinsdag kwam ik aan met mijn ouders in Oxford. De busreis duurde iets meer dan 2 uur vanaf Gatwick en daarna was ik écht in Oxford. Het was nu zo ver, na het aftellen, het stressen en de spanningsbuikpijn; ik ga écht studeren in Oxford voor 4 maanden. Na het inrichten van mijn veel te kleine kamer en het ontmoeten van mijn kamergenootjes (2 Amerikaanse, 1 Nederlandse, 1 Franse en 1 Duitse) heb ik met mijn ouders in de stad gelopen. Alles is zo oud en leuk. Zoals ik al zei, geweldig. 

Ik heb ook een 'pub crawl'- poster gekocht, er staan plaatjes op van ongeveer 50 pubs en als ik er geweest ben, kan ik hem inkleuren. Dit is dus mijn challenge voor Oxford. Met mijn ouders had ik Fish and Chips gegeten in Port Mahon en deze pub stond er ook op! Nog maar 49 te gaan dus... Mijn Amerikaanse huisgenootje had er ook een gekocht, maar die had hem in de bus laten liggen. 

Woensdag was het introductiedag en dat was de drukste dag tot nu toe. Om 11 uur begon de dag en moest ik afscheid nemen van mijn ouders. Na een aantal introductiesessies besloten wij om naar de supermarkt te gaan, we moesten rennend door de supermarkt om op tijd te zijn voor de ESN avond die we in een bar hadden. Het is een organisatie die leuke dingen organiseert voor internationale studenten. Het was ontzettend gezellig! Donderdag was een iets rustigere dag, we moesten nu officieel inschrijven. Ook moesten we ons aanmelden op een ander wifi netwerk en daar hebben we de hele avond aan gezeten. Het lukte steeds niet en na 3 uur had ik het opgegeven, maar nu ben ik eindelijk aangemeld op de wifi! 

Vandaag is het vrijdag en we hebben niet zo een heel erg druk programma. We gaan naar een gigantische Tesco die ergens buiten de stad ligt. Het is echt bizar, maar er zijn geen supermarkten op loopafstand. In de stad zijn er wel supermarkten, maar dat is 10 minuten met de bus. 

Ik woon met alle Nederlandse meisjes in G, we zitten dus lekker dicht bij elkaar. Ik heb ook het gevoel dat iedereen hier aardig is, zelfs de meeste buschauffeurs nemen uitgebreid de tijd  om ons uit te leggen dat we echt in de verkeerde bus zitten en toch de ander moesten hebben. 

En om te eindigen nog even een funfact over Oxford. De lerares van het Amerikaanse meisje zei dat Oxford nooit gebombardeerd is door Hitler, omdat het de hoofdstad van zijn Europa moest worden. Weten we dat ook weer :)

Als er nog mensen geïnteresseerd zijn in mijn adres, ik denk dat dit de goede volgorde is:

G8E

Clive Booth Student Village

John Garne Way

OX3 0FF

OMG! Ik ga al bijna weg!

Steeds als ik tegen mijn oma zei dat ik in New York ga wonen, zei zij altijd iets in de trant van 'ach, tuurlijk niet' of 'veulste ver!', sorry oma ik ga toch, maar dan naar Engeland! Ik laat Wognum achter me en trek de wijde wereld in. Al is Engeland niet zo heel ver, het is een begin :)

Ik had altijd al een obsessie met Engeland en nadat ik 3 jaar geleden in Londen ben geweest, is dat alleen maar erger geworden. Toen ik hoorde dat ik in Engeland kon studeren, wist ik gewoon dat dat was waar ik het tweede semester van het derde jaar door zou brengen. Na een lastige Engelse toets gemaakt te hebben, motivatiebrieven te schrijven, heel veel wachten en duizend formulieren invullen, is het eindelijk zo ver. Ik ga vanaf 27 januari in mijn ontzettend luxe (not) kamer in Oxford wonen!

In dit eerste blogberichtje wil ik ook nog even mijn excuses aanbieden aan de mensen om mij heen die ongeveer vanaf oktober niets anders hebben gehoord dan 'Ik wil nu al naar Oxford', 'Wist je dat daar scènes uit Harry Potter zijn opgenomen?', 'Londen is maar één uur met de trein!!' enz enz. Ik was (en ben) een beetje geobsedeerd en veel te enthousiast.

Ik probeerde er écht niet steeds over te beginnen, maar Oxford is het afgelopen jaar de rode draad in mijn hersenen geweest. Als ik ergens brood zag in een winkel, vroeg ik mij metéén af of ze lekker brood in Oxford hebben. Of als ik thee ging zetten, bedacht ik me dat ik in Engeland heel veel thee ga drinken. En als ik moest leren voor een tentamen, dacht ik eraan dat ik in Oxford alles in het Engels moest doen. Dus dat is de reden waarom ik er altijd over praatte, ik dacht gewoon echt nergens anders aan.

En stiekem had ik ook een aftel-app gedownload in november, waarmee ik precies kon bijhouden hoeveel nachtjes ik nog moest slapen en waardoor ik er dus ook steeds aan herinnerd werd (NOG MAAR 63 DAGEN, OMG HET IS AL BIJNA…).